بررسی تأثیر تغییر دستمزد نیروی کار کشاورزی بر اشتغال و الگوی کشت محصولات زراعی استان مازندران: مطالعه موردی شهرستان ساری

توسعه پایدار اقتصاد نیازمند بهره¬برداری بهینه از منابع تولیدی است. در صورتی که این منابع به طور کامل استفاده نشوند، بهره برداری از آنها ناکارآمد خواهد بود. در این میان مهمترین عامل، نیرویانسانی است که بیشترین نقش را در دستیابی به توسعه پایدار ایفا می کند. در همین راستا در این مطالعه سعی شده است تأثیر سیاست های موثر نیروی کار کشاورزی بر اشتغال و الگوی کشت محصولات زراعی در زیر بخش زراعت شهرستان ساری، استان مازندران مورد بررسی قرار گیرد. بدین منظور از روش برنامه ریزی ریاضی مثبت (pmp) استفاده شد. در کل 13 سناریو مورد بررسی قرار گرفت. سناریوهای شبیه سازی شده شامل افزایش دستمزد نیروی کار به میزان 10، 30، 50، 70، 90 و 100 درصد، کاهش دستمزد نیروی کار به میزان 40، 60 و 80 درصد و چهار سناریو نیز به میزان 40، 60، 70 و80 درصد به منظور کاهش تعداد نیروی کار کشاورزی بودند. در سناریوهای مذکور تغییرات سطح زیر کشت، مصرف نهاده نیروی کار و بازده برنامه ای مزارع محاسبه و مورد تحلیل قرار گرفت. داده های مورد نیاز با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای گردآوری شد. نتایج حاصل از شبیه سازی نشان می دهد، در سیاست افزایش دستمزد نیروی کار سطح زیر کشت بیشتر محصولات کاهش یافته است و محصول برنج دانه بلند مرغوب بیشترین کاهش را دارد. همچنین در این سیاست میزان تقاضای نیروی کار و بازده برنامه ای کاهش یافته است. در سیاست کاهش دستمزد نیروی کار هیچ تغییری در سطح زیر کشت و تقاضای نیروی کار صورت نگرفته است. در سیاست کاهش تعداد نیروی کار در دسترس نیز سطح زیر کشت محصولات کاهش یافته بازده برنامه ای نیز کاهش یافته است. بطورکلی می توان نتیجه گرفت، افزایش دستمزد اگر همراه با افزایش منابع مالی کشاورزان نباشد باعث کاهش اشتغال می شود.